Gül Şiiri - Mehmet Tekmen

Kırmızı gül goncası,pervasızca açıldı.
Mis kokusu etrafa,dalga dalga saçıldı.
Hissederek duyanlar,hayran bakıp kaldılar.
Düşünerek gizlice,nice dersler aldılar.

Huzur-u ilâhide,saf tutup dizi dizi.
Yalvarıp yakardılar,affet ya Rabbi bizi.
Dünya hoş güzel amma,gözümüz âhirette.
İyiliğe kavuştur,gelecek nihayette.

Taşınmaz oldu dünya,çekilmez nefsin nazı.
Dinlenilmez durumda,aşığın eski sazı.
Kuşların neşesi yok,ağaçları yapraksız.
Hayata veda eden,kaldı şimdi topraksız.

Duasız kalan ruhlar,yolunu nasıl bulsun.
Kızgın çöl kumu gibi,rüzgarlarda savrulsun.
Bilinmeyen yönlere,boşluğa mı dökülsün.
Anlamadan bir şeyi,zaman çekip götürsün.

Bir gül yeter isbata,işte ilâhi sanat.
Umut olur göklerde,açılan her bir kanat.
Gölgesi ferahlatır,belki hesap gününde.
Cennetle cehennemi,görür herkes önünde.

Biri azap demektir,yolun sonunda duran.
Gittikçe hiddetlenip,alevleri kuduran.
Biri neşe kaynağı,gülerek el sallayan.
Her türlü emniyeti,yaşamayı sağlayan.

Hasretle beklenilen,güzellikler ne zaman.
Kim verir garibe gül,dilemeden el-aman.
Sessiz olan kabirde,yalnızsan ağlama gül.
Belki o anda orda,üstünde açar bir gül.