... Gül! ! Şiiri - Gül Doğan

öyle bir gidişti ki gidişin
ardında bıraktığın ölüye
bir toprak atmış gibiydin! ! !

yokluğunda da gülüyorum
varlığını dahi artık özlemiyor
arzu etmiyorum
nasıl demiştim,
ilk gün
ilk saat
ilk dakika
nasıl gittin?
nasıl ayakların bensiz gidebildi
gidemez dedim bensiz yapamaz
ben nasıl onsuz nefes alamıyorsam
oda boğulur dedim
ayakların koşar adım gitti
bensiz gülebildin de
nefesin olmadığımı anladım en sonunda
gitmiştin
bense buz dağ'ının
görünmeyen yüzünü görüyordum
zemheri bir sıcağın üşüttüğü bedenim
ateşten bir gömlek giymişti sanki
şimdi öylece bakıyorum maziye
sevmiştim evet
ama sevgilerde bitiyormuş
söylenecek söz çok aslında
ama eskiden olsa
iki kelime yeterdi herşeyi anlatmaya
seni seviyorum
yeter ve artardı bu cümleyle
ya şimdi
o sözü söylemez oldum
söylemişmiydim bir zamanlar
söyleyen ben miydim?
bilmiyorum
unutmayı diledim
unuttumda...
sevmekten vazgeçtim
kapattım kapılarımı
bir duvar ördüm ki
gönül denen bahçeme
karanlıklara gömüldüm
bu sana duyulan bir aşk'tan değil
bu öldürdüğün benden
hayata son veda
bir şarkımız vardı
artık o şarkı benden yana
belki bir gün dönersin diye
o şehride terk ettim
yaşadığımız her anı
o evde gömüp gittim
yaşıyorum senin gibi
gülüyorumda
sonum olmadın
sonun olacaksın ama
gözlerin bir daha içtenlikle gülemeyecek
her akşam bir eve döneceksin
kapında karşılayanda olacak
ama mezarını insan ne denli severse
o derecede seveceksin o evi
bukleleri sana benzeyen
siyah saçlı çocukların olsun
belki onlarla teselli bulursun
mezarına bir Gül bırakıyorum
kara gül'ünle mutluluk diliyorum