Gül Şiiri - Kaan Kılıç

Bir yürekte kopunca kırmızıya keser gül
Toprağı hep kan taşır kopan güle alamet
Bir gülü soldurunca gözyaşı sende dökül
Dökülen her gözyaşı solan güle merhamet

En son durak ölümdür hayatta bize tuzak
Hangi gülsün bilmem ki kuruttugum defterde
Saçlarında savrulan o eylül ne de uzak
Dize gelmez şehvetin iki damlacık terde

Sırtımda sakladıgım bir bıçaksın bilenen
Hükmün yok bıçak kadar yaramdan düşen kanda
Katilim hep hüznündür akşamla yenilenen
Ağla tufana inat boğ beni gözyaşında

Kılıç çaldın sözcüğe düğümlendi bak dilim
Ha ağızda köle sözcük ha bir cümlede hür
Çöz dilim düğümünü sessizlik hep katilim
Külüme tutsak ateş seni yakarken özgür

Gidince solan gülü bari saçında bırak
Bir gül kadar çıplagım sen bu kentten giderken
Terk edince vuslatın söyle ne kadar ırak
Kanıyorsun sus artık gül dikene dönerken