Gül Şiiri - Hakan Eraslan

Seni düşünürken bile yüzümü tebessümler kaplıyor. Seni yazarken kalemim ayrı bir güzel yazıyor. Çiçeklerin en güzeli,bülbülün sevgilisi, sana yazılan methiyeleri aklım almıyor.

Kokun kaplıyor tüm ruhları, kokun ruhlar ötesinde bir aleme tesir ediyor. Gül diyorsun, gülüyoruz… Daha bir umutla bakıyoruz hayata. Hayatın iflas eden noktalarında gülüşünle tekrar can veriyorsun tüm kainata.

Beni seven öyle bir sevmeli ki, beni seven öyle hissetmeli ki beni, tuttuğunda beni, benim aşkımla kendinden geçtiğinde, kanayan elinin acısının farkına varmasın,duymasın geçmişteki ve geleceğe dair kehanetlerde yer bulan tılsımlı iflasların karanlık acziyetini.

Beni seven anlasın uygarlığın zirvesinde utanmanın asaletini. Beni seven anlasın bir sürecin ne zorluklarla yaşanırken,insanın hayatın her alanında beni algılayabilmenin heyecanıyla, adım adım en güzel sözlerinde en mahrem kelimeleri tüketmeyi. Anlasın sevmeyi, sevmenin inceliğini ve kırık kanatlı kuş gibi yaralarını sararken hayatın en ücra köşesinde keşfedilmeyi bekleyen gerçekleri hissetmeyi.