Aylar’dan eylül.
Yıllar’dan bindokuzyüzdoksanbeş.
Baltayı vurduk ayağımıza.
Vurma diyen olmadı.
Ekmeği bulmuştuk hayırla.
Verdik …….! İnsanlara.
Güldüler ayıla,ayıla.
İnşallah bu işin sonu,hayırdır,hayrola.
Pirinç’in taşını ayırtla,yavrum ayırtla.
Bindokuzyüzdoksanaltı’da ekmek gitti elden.
Yokmu? Zannediyorsunuz? Kin’den hak ve ekmek yiyen.
İşte ekmek gitti elden,yokmu bu insanları bir güldüren.
İnsan; insanların haklarını komedi olarak anlıyor.
Hak kendi elin’den gidince, o zaman ciddi’ye alıyor.
Devamlı bir çok insan nefsiyle gafletlere dalıyor.
Kendi ayağına iğne batınca,o zaman her şeyi anlıyor.
Uyanın ey! Gaflet’te olan insanlar,uyanın.
Bugün yapılan haksızlık,zulüm banadır.
Yarında bilinki, sizin kapınızdadır.
Aramazsanız hakkınızı,boyun eğerseniz haksızlıklara.
………! ……..! ’ü gibi güderler hepimizi.
(İstanbul,30.12.2000)
Yüksel Gide
Kayıt Tarihi : 8.4.2010 15:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!