Gücün Kaynağı Şiiri - Serap Demirtürk

Burası bir derin kuyu,
Nasıl mı düştüm
Düşürüldüm mü yoksa
Bilmem ben…
Bilmeden ne zaman filiz verir başak,
Ne zaman emzirir bebesini ana…
Öylece yaşarım burada
Bir ileri iki geri gidemeden…
Bulutlarla, yağmurla, güneşledir hasbıhâlim…
Ağlar ben gibi yağmur zaman zaman
Boşaltır gönül yükünü toprağa,
Bakar bana ara ara…
Sonra gülümser bulut gizlice
Yalnızlığıma inat göz kırparım ben de…
Güneş, kıskanır bizi
Döner durur tepemde
Kısıp da gözlerimi bakmak istesem
Bakamam da eğerim başımı…
Düşenin dostu kim diye,
Gelir aklıma bazen…
Kimdi ki bu çukuru kazan?
Sahi bütün çukurlar benim için mi…
Duyduğum bu ağıt kimden,
Çimenler çıkacak sanki üzerimden
Ki yetti diye bağıracağım
Sulamayın, geri durun benden…
Gözyaşınız sizin olsun
Bana ninniler söyleyin: mutlu…
Benim için resimler yapın: renkli.
Benim için el ele tutuşun,
Tutuşturun bütün kara duyguları,
Üfleyin küllerini yüreğime
Ve hiç düşünmeden bencileyin yalnızlığını,
Fısıldayın gönül ehline insanlığı.

14.12.2010
Serap Demirtürk