Gözyaşlarımla Yıkadım Seni

Ezberimde tek satır kalmadı yaşadıklarımdan
Dudakların nasıl öperdi hatırlamıyorum
Hayalin gelmiyor artık gözümün önüne
Eskidendi diyor içimdeki ses çok eskiden…
Şimdi içimde kalan sancının adı yorgunluk
Hâlbuki ne deli uğraşlar vermiştim sevdamda
Benim olamamana alışık bakardı gözlerim
Dokunamasam da yanımda olman yeterdi umutlarıma
Bir gün yüreğinden başka isim döküleceğini yakıştıramazdım fikrime
İkimiz aynı yalnızlığı yaşıyoruz gibi gelirdi bana
Ben yetinmeyi öğrenmiştim
Senin yanında olmamın da sana yettiğini sanırdım!
Öylece geçerdi günlerimiz
İçimde neler vardı sana söylenecek
Sessiz konuşurdum, sen duymazdın…
Akşamları başımı yastığa koyduğumda hemen uyuyamazdım
Düşünürdüm…
Yazardım…
Farklı çizerdim her gece seni..!
Ama dedim ya yetinirdim bu kadar oluşuna…
Sevdayı hiç anlatmazdın
Beklerdim öylece düşüncelerini
Yanlış anlamayasın diye sormazdım hiçbir zaman
Umut alırdım yakınlaşmalarından
İçimden “gelme dayanamıyorum” diye çığlıklar kopardı
Her gece gözyaşlarımla yıkardım seni
Sen anlamazdın…
Öyle çok öyle çok sevdim ki seni
Kendimden nefret ettim bu uğurda
İnsanları, sesleri unutur oldum sayende
Gocunmuyordum…
Taşıyabiliyordum bana yüklediğin eziyetleri
Taşımak istiyordum!
Nerden bilecektim ki adı cumartesi kalmış bir günde
Kendini başka bir yüreğe teslim edeceğini…
Şimdi ben seni cumartesilerde bekleyeceğim
Baktım ki gelmeyeceksin
Cumartesiden sonraki gün öleceğim…