Gözyaşıyla Kesilen Yıldızlar

Küçücük bir kızdım,
sadece hastayken,
bazen yılda bir,
bazen iki yıl beklerdim.
Annem gelmezdi, ben giderdim,
gözlerimle bir başka dünyaya.
İyileşmişim, demek ki,
bir torba dolusu sakız vermişlerdi elime,
fabrikanın yorgun dudaklarından.
Otobüs camından bakarken,
kucağımda iki kilo sakız,
annem gözlerinde yaş,
yüreğinde koca bir boşluk.
Hasretle bakarken bana,
ben de bir başka boşluğa düşüverdim,
yine kandırıldım,
yine annemden koparıldım,
anladım.
Ayağa fırladım,
"Annem!" diye haykırdım,
otobüs bir anda hareket etti,
gözyaşlarımdan bir dünya yıkıldı.
Hıçkırıklarım hiç durmadı,
bana acıyan bakışlar,
susturmaya çalışan eller…
Cam buhar oldu,
hıçkırıklarımdan.
Karanlık çöktü,
sakız torbamın içinde
gözyaşları sel oldu.
Gün değişti, yol uzun,
sızmışım,
bedenim uzaklarda,
yıllar içinde bir başka boşlukta.
Sonra minibüse bindim,
yollar tangur tungur,
çok uzaklardaydım,
artık umut yoktu,
annemi göremezdim.
İki gün sonra,
sakız torbasını açtım,
tek tek hızla,
hepsini açtım.
Bir makas, bir sopa buldum.
Sakız kağıtları,
rengarenk ve ışıltılıydı,
yıldızlara dönüştü,
savaşmak için değil,
hayal kurmak için.
Yıldızlar yaparak,
kimseye yakalanmadan,
makasla kesip,
sopayla tavandaki tahtaları sardım.
Gün ışığıyla parıldayan yıldızlar vardı,
gözlerimle annemle buluştular.
Yakalansaydım,
o sopa tekrar vuracaktı,
ama fark edilmedim,
saatler geçti,
yıldızların altında annemi düşündüm,
o beni saracaktı,
her zaman olduğu gibi.
Bazı yıldızların üstünde "gü11" yazıyordu,
gülüyorum,
çünkü kader,
nereden tahmin etti?
11 yıl boyunca annesizliğe dayanamamı?
Gülün yazısında "11" vardı.
Tüm yıldızlar birleşip bir sırrı fısıldadı.
Dövmediler,
beğendiler yaptığım yıldızları.
Neden yaptığımı
bilmeden beğendiler sadece.

Hatice GÜZEN