Gözyaşım İstanbul Şiiri - Sevilay Gündoğdu

Ben diğer şehirlerde de ağladım ve güldüm İstanbul
Hiç biri senin bildiklerini bilmez
Hiç biri senin kadar beni anlayamaz
Gönlümün yoldaşı, sırdaşım İstanbul
Sen biliyorsun en iyi beni İstanbul

Aşkın ilk ışıkları düştüğünde gönlüme
O İlk coşkuyu, ilk kıpırdanışı, ilk acıyı
ve ilk yalnızlığı Seninle yaşadım ben
İlk küstüğünde,
Yüzüme dahi bakmadan gittiğinde,
Beni anlasın bana kırılmasın diye senden medet umdum ben
Kendimi ona açamıyorum diye suçladığında,
İçimi ona anlatmanı Senden istedim ben
Her konuşmadan sonra dinmeyen özlemimle sana koştum ben
Her ayrılıştan sonra senin saatlerini saydım
Geçmek bilmeyen günlerin için sana kızdım ben
Kavuştuğumda sevdiğime
Gözlerimi kapatıp yüreğimi doldurarak minnetimi sana sundum ben

Beni büyüten İstanbul
Yüreğimi dolduran, ruhumu coşturup, dindiren İstanbul
Sana ağladım, sana güldüm ben
Sevdiğimi sana haykırdım ben

Beni sevdiğini öğrendiğimde, sana bakıp çekmiştim içime
Ve sığdıramadığımda sevincimi içime
Senin denizlerine haykırmıştım
İlk elimi senin boğazında tutmuştu
İlk senin Beyoğlu’nda bırakmıştım kendimi
Güven ve huzurla sevdiğimin kollarına
Sımsıkı tuttuğunda elimi
Yavaşça senden ayırıp gözümü O’nun gözlerine dikmiştim
Senden farkı yoktu İstanbul
Senin kadar derin, senin kadar gizemliydi

Aklımı başımdan alan İstanbul
Yüreğimi dolduran, ruhumu coşturup, dindiren İstanbul
Sana ağladım, sana güldüm ben
Sevgimi seninle paylaştım ben

Ne çok benziyordu sana İstanbul ne çok
Senin taze yeşilliklerinden ne farkı vardı
Sevdiğimin gözbebeklerinin
Ne farkı vardı senin içimi ısıtan, coşku veren baharından
Sevdiğimin bakışlarının
Senin kadar büyük ve dolu değil miydi Sevdiğimin yüreğide
Lodosun gibi sıcak ve yumuşak okşamadı mı ruhumu
Ağustos güneşinin her yanı yakıp kavurduğu gibi
Her dokunduğunda alev alev yakmadı mı
Sevdiğimin elleride ellerimi

Kanatlandırıp uçuran İstanbul
Yüreğimi dolduran, ruhumu coşturup, dindiren İstanbul
Sana ağladım, sana güldüm ben
Sevmeyi senden öğrendim ben

Benimle gel, seni burada bırakıp gidemem dediğinde
Onunla olduktan sonra sensizde yaşamayı göze aldım ben
Yıllarca karanlıkta dolanıpta ışığa gözlerini açamayan beni
Senin sabahlarının ilk ışıkları gibi aydınlatmadı mı sevgisiyle
Eminsizlikle üşüyen ruhumu
Soğuk kıştan çıkmış bedenleri ısıtan baharının ilk ışıltıları gibi
ısıtmadı mı bakışlarıyla
Ve o dingin gecelerinde ışıl ışıl parlayan yıldızlı gökyüzün gibi
Huzur doluydu sevdiğimin başımı yasladığım kolları da
Seni aratmıyordu İstanbul
Sensizde yaparım sandım

Şefkatle saran İstanbul
Yüreğimi dolduran, ruhumu coşturup, dindiren İstanbul
Sana ağladım, sana güldüm ben
Yüreğimi sana verdim ben

Olmadı İstanbul sen şahitsin olmadı
Onca beyazlığı bir siyah nokta yıktı İstanbul
Galata dan inerken yan yana elleri ellerimden uzakta
İki yabancı gibi ilk kez
Yüreğim yere düştü ezdim onu İstanbul
Yutsun istedim sokakların yutsun İstanbul
Senden kopup gelmişti bana
Sana döndü İstanbul
Senin sislerinde kayboldu benden gitti İstanbul

Yeniden sana döndüm İstanbul
Yüreğimi dolduran, ruhumu coşturup, dindiren İstanbul
Sana ağladım, sana güldüm ben
Acımı seninle dindirdim ben

Sen biliyorsun en iyi beni İstanbul
Ben diğer şehirlerde de ağladım ve güldüm
Hiç biri senin bildiklerini bilmez
Hiç biri senin kadar beni anlayamaz
Gönlümün yoldaşı, gözyaşım İstanbul

(İstanbul, 17.04.2002)