Üşüyor yine tenim, hâlbuki Yangınlardaydım varlığın yanımdayken Şimdi donuyor tenimde bedenimde Neden mi artık sen yoksun Koşmak isterdim seninleyken Haykırarak ne söylediğimin önemi yoktu Çığlıklar atardım seninleyken. Şimdi sessizliğin çığlıkları Yorgun bırakıyor nefesimi.. Artık yoksun demekten yoruldum Bıkmadan usanmadan kalbimin her soruşuna Kaldıramıyorum.. Tüm dünyayı göğsünde taşıyan ben Bir damla gözyaşım değse döşüme,, Çöküyor beden dermansız kalıyor.. Bütün uçurtmaların ipini Salı verdim Senin gibi ardına bakmadan Süzüldüler gökyüzüne doğru, Vasıfsız kaldım umudum kayıp, Benliğim bensiz bedende sensiz kaldım Ben mi kayboldum çıkmazlarda Yoksa sen miydin beni iten kayboluşa Suçlu aramıyorum artık üşüyorum Donuk bedenim içimde seni hissedemiyorum….
Zennehar YılmazKayıt Tarihi : 14.1.2012 20:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!