En uzun yolculuk, düş eskisi;
Bu unutuluşta uzadıkça ağrım artıyor.
Yine yanlış kalelerin burçlarındayım,
Asın beni boğazımdan, idamım depreşiyor.
Her şey bir gün başladığı yerde bitermiş;
İçimde açtığın yaralar diriliyor.
Benimkisi yine aldanma meselesi;
Hiç adım atmadığım sokaklar çağırıyor.
Keşke ölüm denildiği kadar yakın olsaydı,
Ve arkamda bıraktığım görüntüleri yavaş yavaş silseydi.
Kandan kına yaktığın toprağımda,
Bir ömrün karşılığı bir an önce gelseydi.
Gözyaşım ağlıyor celladıma son kez;
Bu kaçıncı aynı yerde dönüşüm?
Tufan koptu, çamura can geldi,
Ama yok, yok, bu mümkün değil, bu gömdüğüm.
Kayıt Tarihi : 24.2.2025 11:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Geçmişin yaraları, unutuluşta derinleşir; her adımda yeniden yaşanan acılar, ölümün bile bu kadar yakın olmasını arzulayan bir gözyaşının yankısıdır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!