Gözün görmediği seslerle yaşamak

Beethoven’in kulağına sessizce fısıldardım
son bestemin yazılmamış notalarını
yaratılmamış senfoniler dönemini başlatırdım.
viyola uygun bir elle yerleşirdi kutusunun içine.
kulaklarımız kapanır duyduğumuz her sese
perdeler daha sıkı çekilmiş olsaydı derdik
şimşeklerin çaktığı, gökyüzünün gürlediği geceye.

Veysel’in eline gözlerimi tutuştururdum.
derlenmemiş ezgilerin ağıtları gibi
istenilen türküye her telden vurma zamanı başlardı
sazı yakışan bir el indirirdi asıldığı duvardan
biz toprağa düşen her tohuma görmez yanımızdan
yan gözümüzün sağır tutkusuyla bakardık.
ve belki o zaman ancak kendi dünyamızda yaşardık.