Gözlerinin içindeki Şiiri - Murat Ülkü

Gözlerinin içindeki o mahcup kederi,
Sesindeki titreyişin yerini bilirim.
Hangi mevsimde üşür ruhun, hangi rüzgârda?
Ben senin sustuklarını ezberden okurum.

Kaç şekerli içersin hayatın ortasında?
Hangi sokaktan geçerken dolar gözlerin?
Parmak uçlarının masadaki ritminden,
Zihninde kopan fırtınayı anlarım.

Rakamlar unutulur, isimler silinir de,
Bir bakışın bıraktığı o iz kalır derinde.
Seni bir numara gibi akılda tutmak değil,
Seni bir nefes gibi taşımaktır niyetim.

Sevmek; bir insanın haritasını çıkarmaktır,
Kaybolduğu her çıkmazı avucunda tutmaktır.
Eğer numaranı bile bilmiyorsa bu zihin,
Demek ki seni kalbin yükü saymaktır.

Eski bir fotoğrafın köşesindeki o gülüş,
İçimde dinmeyen bir yağmurun habercisi.
Bazen eksik kalır insan en sevdiği yerde;
Bir veda cümlesi gibi asılı kalır sesi.

Ama bak, her sonbaharın ardında bir tomurcuk,
Her karanlık gecenin sonunda sabahın inadı var.
Yaraların sızlasa da hatırla ey gönlüm;
Yıkılan her duvarın ardında bir gökyüzü var.

Avuçlarımızda sadece kırık hatıralar kalsa da,
Yollarımız hep o çıkmaz sokaklara bağlansa da;
Hüzün, umudun en sadık öğretmenidir;
İnsan, en çok düştüğü yerden çiçeklenir.

Sakla o ince sızıyı bir mücevher gibi göğsünde,
Gözyaşın kururken yüzünde tebessüm büyüsün.
Çünkü sevmek; hem yaralanmayı göze almak,
Hem de o yarayla yeniden yürümeyi bilmektir.

Bir vedanın gölgesi düşerken yollara,
İçinde "acaba"ların sitemi yankılanır.
İnsan en çok, her şeyini bildiği bir yabancıya,
Uzaklardan bakarken kendi içinde yaralanır.

Toprak çatlamadan suyun kıymeti bilinmez,
Gözyaşı düşmeden ruhun tozları silinmez.
Hüzün, kalbin toprağını süren keskin sabandır;
O sürülmeden, umudun taze fidanı ekilmez.

Belki bugün ellerin boş, cebinde hüzün var,
Belki dilinde yarım kalmış, kırık bir şarkı.
Ama yarın, beklemediğin o serin rüzgârla,
Değişecektir elbet bu devranın küsmüş çarkı.

Gönlünü ferah tut, her bitiş bir başlangıçtır,
Kışın soğuğu olmazsa, bahar müjdelenmez.
Gerçek sevgi; her şeye rağmen ayakta kalan,
Umutla beslenen ve asla yarıda kalmayandır.

Artık ne numaranın hükmü var, ne adreslerin,
Sevda, rakamları aşan sessiz bir anlaşmadır.
Hüzünle yoğrulan, umutla parlayan bu iz;
Seninle başlayıp sende biten bir yolculuktur.

Gönül heybendekileri bir kenara bırak şimdi,
Sadece kalbinde taşıdığın o saf ışığı hatırla.
Çünkü sonunda her şey solar, her ses susar da;
Bir tek gerçek sevginin o kadim masalı kalır.

İnsan hafızası rakamları unutabilir,
Ama ruhun belleği asla silinmez.
Sevdiğin birinin telefon numarasını unutmak,
Bir eksiklik değil,
Onu aklın dar kalıplarından çıkarıp,
Kalbin sonsuzluğuna emanet etmektir...