Gözlerimden çaldilar Şiiri - Murat Ülkü

Gözlerimden çaldılar tüm sureti, ne bir hatıra, ne bir çizgi,
Ne bir ses bıraktın geride, ne de teninden kalan bir sıcak iz.
Yine de en derinde taşıyorum adının saklı, yüce gizemini,
Sen yokluğunla varsın; aşkın en sarsılmaz, en büyük bölgesi.
​
​Dünya kararsa da, içimde bir nur var ki, sönmez fenerden;
Avucuma dokunmadan ruhumu saran incecik bir rüzgârdır o.
Senin resmin bende; hayal ile gerçeği ayıran kadim bir sırda,
Bedenin değil, zamanı aşan gölgen gezinir ömrümün pınarında.
​
​Tenin hayranı olanlar, bir gün mutlaka yanılır, yanılacaklar,
Çünkü gerçek sevgili, kilometrelerce uzakta da ruh ile tanınır.
Kalbim bir pusula, her atışı sana doğru değişmez bir rota çizer,
Gözlerimin kapalı oluşu, sana giden yolu kapatmaz asla.
​
​Bir mısra dökülse dilimden, isminle beslenir, can bulur o an,
Görmediğim halde seni, ruhumda açtın bir şefkat yarası.
Bu yara ki iyileşmez, aksine her nefeste büyür, daha da derinleşir,
Zira aşk; görmeyenin, bilmeyenin dahi canına yürümez, köklenir.
​
​Sen yoktun, fakat varlığınla doluydu yattığım her yuva, her köşe,
Nasıl bir kudret bu, yıkar kalpteki tüm mantık, tüm akıl kuralını?
Aşkın sonsuz sırrı işte budur; sana ait olan o benzersiz derin his:
Senin tebessümün, yalnızca gözle değil, ruhla okunabilendir.
​
İşitilmeyen bir şarkı bu, yalnızca kalbin sessiz ritmiyle çalınır,
Herkes sanır ki yalnızım; oysa en kalabalık yer burası, içimdir,
Sana adanmış her düşünce, zihnimde bir ebediyet şehri kurar.
Elimi uzatsam havaya, bilirim, dokunurum senin ipeksi saçına,
Fizik kuralları burada işlemez, aşkın kanunu tek egemendir.
​
Öyle bir özlem ki bu, ayrılığın ötesinde bir vuslatı müjdeler,
Sonsuzluğa uzanan bir köprüdür, ne zaman ne mekân tanır.
Bırak dünya dönsün bildiği gibi, benim sönmez güneşim sensin.
Uzaklık bir yanılgı sadece, biz hep aynı göğün altında biriz,
Ruhumun aynasında parlayan eşsiz ve tek yansımasın.
​
Gecenin en siyahında, kapatsam da gözlerimi artık korkmam,
Çünkü karanlıkta bile, adın yıldız gibi parlar, yolumu aydınlatır.
Ne ararsın bende, ne ben seni ararım; biz zaten tek bir bütünüz,
Aşk, iki bedenin değil, iki ruhun ezelden gelen kutsal yeminidir.
​
Ve işte son sözüm, kalbimin mühürlü, ölümsüz vasiyeti sana:
Ne zaman ki ten biter, gözler kapanır, bu fani dünya susar;
O zaman başlar bizim sonsuz, gerçek olan ebedi hikâyemiz.
Sen, tüm zamanın ötesinde diktiğim en yüce ve ihtişamlı anıtsın.
Yokluğun, benim en büyük varlığımdır; ruhum ancak seninle huzur bulur.