Gözbebek Sınırı Şiiri - Abdullah Korkmaz ...

Çatlamış bir alevin düşme kaygısıyla

Sendeleyerek bir kibrit çöpü

Üzerinde yürüyüşü gibi geçiriyorum

İçimi zamandan8230;

Zamanı değil bazen sıralamayı

Karıştırıyorum.

Neyi ne(y) den önce yaptığımı

Kendime bağışıklık aşılıyorum

Doğrudan güzellerin, dolaylı güzellere

Dönüşümünü ki;

Bu sanki ömrümün ilk baharı

İlk ışık girince

Göz bebeklerimden çiziliyor

Beynime bin bir şekil

Ancak uzatmıyorum hiçbirine bedenimi

Eğil, eğil

Diyorum çünkü ağırlaşıyor kafatasım

An kadar bir parça hayatım.

O kadar hızlı ama hep sonunda

Zam(an) ın.

Ve an tıkar iki cam kürenin

Arasındaki boşluğu

Akmaz olur incelenen kum

En sonunda zaafım olur her bulduğum

Ve eğiliyorum eklemlerimdeki

Kireçleri kazırcasına yokluyorum

Taze çamuru sonra varlıyorum.

Kinim ellerimin arasından kayıyor

Toprağa affediyorum olmayanları.

Anlatamadığım

Bir sevinçle başlıyorum boşaltmaya

Kendi mezarıma dolan

Suları

Pis bir elektrik dalgası

Dişlerimi sızlatan

Mavimsi rengine rağmen,

Sindirilmişlerden çıkan dumanlar

Yol bulamıyor bedenimden dışarı

Yağmur damlalarını katleden bir uçak

Geçiyor tepemden

Karanlık zorluyor gözbebek

Sınırlarımı

Ve patlıyorlar

Artık bitmiş rüyaların

Bu yaşanmamış hayat parçalarına

Kendimi çok alıştırmamalıydım

Pişmanlık için hiç geç değil

Hala yitmemişse heyecanım

Bulutsuz bir günde yanıma aldığım

Şemsiyeden farksızdı benim için

Mecazi aşk.

Mecaz-ı aşkda hiçbir zaman

Emin olamam

Kast edilen bir anlam olup olmadığına

Boşu boşuna heveslenme diye telkinler

Nefse, ama hep kör tarafına denk gelir

Nedense

Aslında nedensizce olduğunu herkes

Bilir

Söylüyorum

Alıntılamanın çekingenliğine bürünerek de olsa

Zıddını biliyorum bugün aşkın

Duygusuzluk olduğunu

Işığa koşarken, aram açılıyorken

Gölgemle

İnsanların içindeki dipsiz boşluğun

Tam da orda durduğunu

Zamanı geldiği için bugün

Anlıyorum

Ak 2430