Göz aydınlığı veriyor birileri
Dar çerçeveli pencerelerden
Sarkamıyoruz sokaklara
Şenliğine çocukların,
Seslerine sesimiz karışamıyor.
Göz aydınlığı veriyor birileri
Bizim gözlerimiz hep yaşlı,
Sözlerimiz hep acıklı,
Ellerimiz titreme nöbetlerinde
Bakışımız hummalı.
Göz aydınlığı veriyor birileri
Şairler şiirlerini bitiriyorlar
Temiz bir sayfa çekiyorlar önlerine.
Göz aydınlığı veriyor birileri
Yaşlı demir kapıların ardından doğuyor gün
Çatlak duvarlardan ılık havayı getiriyor rüzgar
İnanasımız geliyor...
Göz aydınlığı veriyor birileri
Herkes duyuyor,
Kimse görmüyor,
Herkes inanıyor.
Kayıt Tarihi : 2.6.2006 13:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Umut, ümit ya da her ne niyetine olursa...
Ya da; araba plakalarından fal baktınız mı hiç...
Göz istedimi ki aydınlığı...
Dar çerçeveli pencerelerden
Sarkamıyoruz sokaklara
Tıpkı Rapunzel gibi...
Hani şu dış dünyaya açılmanın, pencereler dışında tüm yollarını kapatmış kulede, mahkum, altın saçlı kız.
Rapunzel yalnızlığı, mutlak kötülüğün mutlak yalnızlığıdır. Tam bir itiliş. Kendisinin ne katılımı, ne rolü var bu yalnızlıkta.
Buna rağmen ona da bir göz aydınlığı var. Orman sadece vahşi gizemler içermez çünkü, sayısız güzellik ve canlılık da içerir. Ve bu bile başlı başına bir sevinçtir. Olası hoş gelişmelerin müjdecisi öyle çok şey var ki. Doğan gün, ılık hava, kuş cıvıltıları, çiçek kokuları.
Şiirdeki yalnızlık Rapunzel yalnızlığı değil, buradaki kilitlenişte sadece dış etkenler yok. Onlara katılan, onay veren içsel bir kabulün eşlik ettiği bir yalnızlık.
Rapunzel kurtarılmayı bekleyen bir yalnızlık. Nasıl dışardan biri, mutlak kötülük ittiyse zamanında.. şimdi öylece mutlak iyilik gelecek ve geri çekecek onu hayata.
Şiirdeki yalnızlık, bir kurtarıcı bekliyor belki. Fakat çekip alacak kuvvetli bir elden daha çok bir davet, bir teşvik istediği.
Her ne kadar karamsar görünüyorsa da kendi içinde ilk ışığı yakmış bile.
İnanası gelmek hayli bir şeydir.
İnanmak bundan ötedir.
Turhan Toy
TÜM YORUMLAR (3)