Göz Atları Şiiri - Erva Özbaba

Kıymet biçilir
Dudaktan dökülen her söze
Ne için, kimin için?
Toprağa karışacak tene
-ya da-
Buhar olup uçacak bir yüze
Değer miydi sahiden, o eziyetli yollara?
Sanmam, kimse sanmasında.
Muhakkak olan tek şey; gerçek
Karanlığımın içinde
Sevgiden yollar gelir, benler gider
Korkuların esamesi okunurken dilimde.
Ölsün tekrardan kara çalmış ruhum
Kaybetmeye alışsın herkes
-ki ben-
Defalarca düşüp yollarda eskimişken.
Ne okuduğun şiirim ne sunduğum bardak
Kimse çare değil, anla!
Dört nala gelirken hep o küheylan
Nallarını çakar gider yüzüme
Morluğun temeli bu
-açıklanmayı bekledi her satırda-
Dökülen her bir damla
Altlarını boyadı gözlerin
Envaiçeşit renge
Ve göz görür, kalp işitmez
Yol durur; kervan göçmez.
Renkler hep aynı,
Sesler hep aynı.
Ne anlar ki kulak?
Mıhlanmışken bedene
Ne anlar ki gözler?
Kelimeler değişmezken dilimde.
Hep onu söyler, hep seni söyler
Şiirler hep ona,
Bakışlar hep ona
Düşlerle düşsek de
Yaşamak sana