Gönülden Bir Öğüt Şiiri - Zeki Dengiz

Gitmek isteyeni, tutayım dedim
Nafile, çaresi yok dedi gönül
Derdime bir derman, kılayim dedim
Gonulsuzden deva, yok dedi gönül

Guvendim, Yaslandım, dost dediğime
Yaş alıp, tebessüm koydum yüzüme
Aradım bir ortak, gönül hüznüme
Ağyardan sırdaşın, yok dedi gönül

Bir mızrab lazımdı, gönül telime
Ses için, ikinci el, lazım elime
Yokmuki bir rüzgar, şu yelkenime
Üflemeye yel yok, gör dedi gönül

Neyleyim, kar etmedi husn-ü niyetim
Nefsime mağlubum, yok meziyetim
Kim neyini sevsin, yokki kıymetin
Var kendi özüne, gel dedi gönül

Tandırım var, çiğ köftem var, hindim var
Dost gonlünü, etmeye bin derdim var
Zamanım, var sıhhatım var pazum var
Ozünle gelene ver dedi gönül

Dedi, gel akıllan, ibret al halden
Hakiki saadeti, arama demden
Ruhun talak ile, fani bedenden
Ayrılmadan Hakkı, bil dedi gönül

Hakkı iste, Haktan iste, budur Taç
Kul, muhtac-I geda, ihsana muhtaç
Yarenlik, yoldaşlık, kurur bir ağaç
Ebedi Muhsine, var dedi gönül

Kimi dilin dedi, kimi yüzün der
Kimi, sözlerine dayanmak zor der
Kimi, kendi derdim, kendi zevkim der
Kendinden geçeni, bul dedi gönül

Şeyhim diyenide yüzün çevirdi
Abi diyenide boynun devirdi
Kaderin akrebi ezip yoğurdu
Acıdan güç, al kal dedi gönül

Sitemim, herkese değil elbette
Gönülden yiğitler var her beyatde
Medhetmeye, söz bulamam lugatde
Duayla yadında tut dedi gönül

01.03.2022