Gönül Yarası - ll Şiiri - Halil Kumcu

Yine tavan arasındayım;
Burası mezarlık gibi gönül yaram.
Göğsümü bastıran o siyah beyaz resminle,
Ölümü karşılama odasını bir türlü susturamam.

Belleğimin derin izleri,
Önü arkası o sessiz örümcek ağında şimdi.
Tozlu raflardaki çocukluğum,
Elinin değdiği satırları yine gösterdi.

“Ben onu çoktan unuttum.”
Keşke unuttum demekle unutulsa yargısız.
Bu kadim zaman aşkı gönül yaram,
Sözlerini dudaklarıma taşıyor pervasız.

Bir sokakta ya da çarşı pazarda,
Bir kere görmek mümkün olsa şimdiki halini.
Gözümün önünden geçen her şey,
Sanki senin hayalin, senin siman aleni.

Takdir olursa bir gün, ne bileyim,
Herkesin ektiğini biçtiği o gün.
Ahu gözlerinden tanır seni yalnızlığın başkentinde;
Ömür defterimin dağınık sayfalarına gömdüğün.

Mevsim odur ki gönül yaram sonbahar;
İçimde hüzün uyanıyor, yapraklarda renk cümbüşü.
İşlediğin mendilde toprak kokusu,
Kızıl bir kente dönüştürdü düşümüzü.

Kışın gelişini iliklerime kadar hissettirdi;
Sensizliğin sarı hüznü düştü yağmur ile.
Bu bekleyiş, bu özlem tekrar tekrar çağırır
Kızılay’dan Tunalı’ya karanfille.

Mektubun sonuna gelirken,
Şuramdan tarihi geçmiş bir acıyla selamlıyorum.
Kalbinden öpüyorum gönül yaram;
Artık bizim için çok geç, biliyorum.

Elini tuttuğum Bestekârlar Sokak’tan,
Ruhumun bütün kudret ve hasretiyle,
Üşürken birbirimize sarıldığımız,
Hırkamıza gömülerek yürüdüğümüz hayallerle.

Bir tuzak gibi aklıma düştüğün,
Sessizce boynumu büktüğün.
Ankara’dan şimdilik bu kadar;
Kal sağlıcakla, çok mutlu ol emi.
Sonra yine sana uzun uzun diyeceklerim var.

22 Ekim 2023 / Çarşamba / Ankara