Gönül Emaneti Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Vuslatın göğsünde bir hasret gülü açarken,
Kement vurdum zamana,
sabırla beklerken.
Ruhumun sofrasına
davet ettim kederi,
Dedim, "Hoş geldin ey sırdaş,
sen de bir emanetsin belli."
Gözyaşım pınar oldu,
aktı sessizce derine,
Bilirdim, her damlada bir rahmet gizli,
her zerreme sindi.
Devran döner elbet,
gece gündüze kavuşur,
Hüzün bulutları dağılır,
güneş yeniden ruhuma üşüşür.
Ey gönül, sakin ol,
bu da bir imtihan yurdu,
Her gelen misafir,
her giden bir ders,
bir öğreti sundu.
Akıttığım her damla yaş,
bir dua oldu arşa yükselen,
Boşa gitmez bilirim,
bu içli yakarış, bu candan seslenişim.
Bir seher vakti,
vuslat yoldaşım olur apansız,
Kalkar o mahzun başım,
göğe değer şükranla, gümansız.
Elimde ne kin yeşerir,
ne de taşa uzanır bir parmağım,
Sevgiyle dokunur sözüm,
incitmez hiçbir canı ahım.
Ey gönül, sen ki Aşk'ın tecelligâhı,
sonsuzluğun kapısı,
Sabreyle, her çilenin sonunda gizlidir
O'nun lütfu, O'nun yapısı.
Çünkü bilirim, her hasret
bir vuslat tohumu taşır içinde,
Her ayrılık, daha derin bir birliğe gebedir,
en özünde.
Bu dünya bir gölge,
bir rüya, bir anlık durak sadece,
Asıl yurt O'nun katı,
asıl vuslat O'nunla, sessizce, gizlice.
Ve o gün geldiğinde,
tüm gözyaşları bir tebessüme dönüşür,
Gönül emaneti sahibine kavuşur, sonsuz huzuru görür.