Gönlümdeki tebessüm Şiiri - Mücahit Aras

Bir şehrin yalnızlığında yürüdüm bu gece,
Adımlarımın yankısı eski bir türküyü hatırlattı,
Biliyorsun işte, o türküdeki gibi sevdim seni,
Eksik ama derin, sessiz ama delice...

Gökyüzüyle yüzleşmiş sokak lambaları,
Bana birer birer senin yüzünü anlattı,
İtiraf ediyorum, her köşe başında bir hikaye sakladım,
Hepsinin sonu hep sana vardı.

Ne çok isterdim biliyor musun,
Bir fincan çayın buharında seninle buluşmayı,
O çay ki gönlümde kopan fırtınaları dindiren,
O çay ki dudağında bıraktığım en sade cümle.

Gülüşün diyorum, bir halk şairinin dörtlüğünden çalınmış,
Tebessümün, baharda doğan bir çocuğun duası gibi.
Ben seninle konuşmayı seviyorum en çok,
Suskunluğumda bile seninle tamamlanmayı.

Zaman denen arsız hırsıza yenik düşmüşüm,
Ne zaman gözlerine baksam, bir ömür geçmiş,
Ama dur! Vazgeçmiyorum,
Bir nefeste söyleyebilirim tüm hikayemi,
Tek bir "merhaba"yla yeniden doğabilirim.

Yalnızlık, adını fısıldıyor bana her gece,
Yüzün olmadan eksik kalan tüm cümleleri yazıyorum,
Ama gönlüm, sensizliğe isyan etmeyi beceremiyor,
Bir tebessümünle başlıyor, bir tebessümünle bitiyor.

Şimdi söyle bana,
Hangi şair susmuş da şiirini tamamlamış?
Ben eksik kalmaya razıyım,
Yeter ki sen,
Gönlümdeki bu tebessümü hep hatırlat.