Gönlüm Nefsimle Savaşıyor

Gönlüm nefsime asi, aklım arabulucu,
Ben bu çelişki ile yıllardır tanışırım.
Yaşayıp öğrenmeye, bilince varır ucu,
Gönlüm akla uydukça insana dönüşürüm.

Tanrı’ya inanırım, doğaya da saygım var,
Yanlış yolda yürüsem karşımda olur duvar.
Nefsim bir suç işlese gönlüm evinden kovar,
Aklın hakemliğinde kendimle yenişirim.

Nefsimden korkuyorum, hep ondan kaçıyorum,
İyi, güzel, doğruya gönlümü açıyorum.
Hak, hukuk, adaleti gönüllü seçiyorum,
Gönlüm aciz kalırsa aklıma danışırım.

Nefsime uyduğumda pişmanlık kaçınılmaz,
Ömür boyu böyledir, gönlüm bunda yanılmaz.
Bilirim hiçbir savaş gönülsüz kazanılmaz,
Ben nefsimi yendikçe ruhumla binişirim.

Nefsimden uzaklaşsam gönlüme sevgi gelir,
Ruhum dinginleşir de bedenim huzur bulur,
Karamanlı Nevzat’ı tanıyan bunu bilir,
Mevlana’dan daha çok Yunus’a yanaşırım.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat