Bu mevsimlerde portakal ağaçları çiçek açar
Hoş bir koku yayılır etrafa.
Günlük koşuşturmalar arasında
Huzur kokar bu mevsimler.
Annemin portakal reçelinde uyanır sabah,
Yazılacak onca dizeye
Okunacak onca şiire rağmen
Ben yüreğime ezber yaptığım seni yazar
Bendeki sensizliği okurum.
Cama vuran yağmur damlalarında
Esen rüzgârın yelinde
Dizeler bir bir sıralanırken gönlümde,
Fütursuz hallerin perdeleri aralanır.
Gelene geçene söven kalem kağıdım,
Zemheri vaktinin tam ortasında
Kusar yuttuğu o acımsı çehreyi.
Ay geceye dokunurken sevdim ben seni sevgili
Yıldızların ıslıkları eşliğinde
Ruhumu teslim ettim şiir gözlerine
En çokta kokuna sarıldım
Aralığın ayazına yazdım ismini
Şimdilerde biraz melankolik sana hasretim
Belki tutukluydu kalbim.
Ondan ritmi bozuluyordu.
Takılı kalmıştı mavisinde.
Kıyısına vuruyordu hırçın dalgalar.
İçi içine aşınıyordu.
Çünkü içinde koca bir mehtabı taşıyordu,
İçimde öyle bir his var ki
Vedanın sesi asılı kulaklarımda.
Senden gelecek ayrılığa
Henüz hazır mıyım bilemiyorum.
Gel gitlerinin arasında sıkışan yüreğim
İkinci kez sevda kurşusununa dayanabilir mi
Bukleli saçlarını savura savura
Gelmek istiyordu kadın.
Bir adım ötemde,
İnce belinde elleri,
Gökkuşağı gibi süzülüyordu.
Sevmek istiyordu umarsızca
Gelinliğini giymiş bu şehir hüzün kokar artık
Gözyaşı yağar saçlarına.
Kaçamak bakışı altında
Binbir telaş içindeki insanlar
Gecenin bir vakti akla gelen anıların
Perde arkasından çıkarır sevdaları.
Herkes öldürürmüş sevdiğini.
Ya bir şiirin mısrasında,
Ya da bir şarkının ezgisinde.
O zamana kadar,
Kimse yazmamıştır ona
Ne şiir ne de şarkı.
Bir sigara kadar acıydı geçmiş
Toprağın derinlerine gömsem de
Bir yumrudur boğazımda.
Üzerinde her ne kadar çiçek açsa da
Görünmeyen köklerinde
Katran siyahı anılar tutunur toprağa.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!