Gömüt Bir Portre Şiiri - Şenel Gökçe

Acılar çürümez sende
Her nasılsa yalnızlığın var
Şimdi bir başka hüzün sızdı yüreğine
Bir başka sessizlik karıştı sessizliğine
Artık ipektende ince olur
hayata dokunduğun ellerin.

Bir türlü omuzundan düşüremediğin o ölü kelebekler!
Nasılda göçebe ettiler kuşları kendine sürgün
Tam da kalbinin üstünde üşüyor çocukluğun
Kimseler bilmiyor, Ah suskunluğun!
Çoktan gömdü sesini.

Dokunaklı güz akşamları gibi ıslaktır gözlerin
Hangi düşüne daldıysam derin ve yaşıttı ölüme ömrün
İzine rastladım: Acının dibinde hep solgunmuş yüzün
Yitip gitme; suskunlukta intihardır
Yoksa her dönüşünde bir çığ gibi
Düşmezdi üzerine terk ettiğin kentler.

Ses ver! ..Issızım; bu kent beni de aldattı
Ama her kaçış boşluğa bırakılmış
Yürek değil midir biraz da
o yüzden soluğunu taşıyoruz, yenilmiş günlerin
Ve hala kırık aynalarda dolaşır, suretimin tozu