Gölgeyle Vedalaşma Şiiri - Onur Göknil

"Küçük İskender'e..."

karanlıkla yıkanmış geceye bakıyorum,
“aklımdasın diyen balıklar, ömrümsün diyen kelebekler gördüm” derinliğinde...
sen gittiğinde, içimin balıkları susuyor, kelebekleri yarım kalıyor.

çevrimi kırık hecelerle yürüyorum boş sokaklarda,
“görünmez bir şehir gibiyim,” alt yapısı olmayan…
senin eksikliğin o daracık kaldırımları,
yıldız altında gergin bir ip gibi titretiyor.

alnımdaki hasretin harflerini öpmek isterdim;
"kendi yazdığın kaderi taşıyan alnından hasretle öperim" dediğin gibi.
ama artık yalnızca kül bıraktın ardında “ölüm bu tılsımlı ebediyette...”
ve ben, sana ait olduğu belirtilen külden yeniden doğmayı özlüyorum.

geceyi yaratmak için giden sen, “gidenin karanlıkta saklanmasını sağlamak için...”
verdin bütün karanlığı. Biz mi kaldık yukarıya bakıp,
“gecenin eteklerine eşkiya ayrılıklar siniyor” diye haykırırken?
Senin hüznün, sigara dumanına sığınan dost sofralarını bile ağlattı.

kendi kapımı çalmak zorunda kalmıştım, içeride olmadığımı bile bile.
“hileyle sevdanın sevdaya ettiğini etmez et, kemiğe.”
şimdi ise, bu sevdanın boşluğunda savruluyorum.
senin gözlerinden büyük, başka hiçbir şey yoktu—hatta başka inanmak bile...

acı bir oda sana; sen de hüzün hastası bir hayvansın,
“acınası tesadüflerle ayrılıyorsun molekülden...”
kelimelerin karardığı peşin hükümlerde kayboldun
ve ben seni alkışlıyorum: her yerde, yollarda, sinemalarda, kırık bir ritimle.

ölümü bile genç kıldın; “ey ölüm, sen bile gençsin” diyebilecek kadar asi…
artık bir hece gibisin, kalbimin içinde, bir ağıt gibi.
sana vedaya kalkıştım, ama yokluğunla ölümsüzleşmiş gibisin hala.

şimdi, sevgili şair, senin göklerinin altına çekildin;
ben burada senin yokluğunda kırık cümlelerle bile seni çağırıyorum.
git şimdi…
kelimelerden örülmüş kanadınla yüksel,
bir vedanın en hüzünlü cümlesinin ilk harfi ol.