Gölgeyle Konuşmalar Şiiri - Sadık Alçık

Gecenin alnına yaslanmış bir çift gözüm,
Biri suskunluğa ağlar, biri geçmişe.
Sokak lambası gibi titreyen kalbim,
Yanıyor kendine, sönemiyor bile.

Bir çocuk ağladı içimde az önce,
Ne oyuncağı kırıldı, ne canı acıdı.
Sadece anladı, büyümek sessizliktir,
Ve gülmek, en çok yalnızken kanatır.

Anılar…
Bir mezar taşı gibi durur her köşede,
"Burada bir umut gömülüdür" yazar üstünde.
Necip gibi sustum, Zarifoğlu gibi içime konuştum,
Nazım gibi özledim; ama kimseye diyemedim.

Bir şehri terk ettim gözkapaklarımda,
İzmarit gibi ezildi hayallerim.
Sokağın dili yok, ama bana şiir okur,
Her dizede biraz daha kaybolurum.

Ey kalbim, sen ki yorgun bir hacısın artık,
Ne aradığını bilmeden yanarsın durmadan.
Ve ey hayat, sen ki bin kez vurup geçen,
Şu garip Sadığı en iyi hüzünle anlatansın....