Gölgesiz Saatlerin Hatırası

Gölge bile bırakmadı bize Zaman...
ışığını unuttuğu bir saattin dibinde.
Yakıcı bir yürüyüşün karanlık adımlarıyla
birbirimizi bile takip edemezken, sessizce geçip gitti.

Duvarlar yoktu,
ama sınırlar vardı:
göz kapaklarımızın içi kadar karanlık,
bir düşün içinde kaybolan gelecek gibi.

Konuşmadık,
çünkü kelimeler de yorgundu
sessizlik, en gürültülü eşlikçimizdi o gün.
birbirimize bakamadık.

gölgesiz saatlerde yürüyenler,
kendini değil,
yürüyüşünü hatırlar.
ve bazen, hatırlamak bile ağır gelir.

23/08/2025
22:32 #wahran
@demlenmisSiirler
(497)