Gölgesiz Günler Şiiri - Salih Küçük

Bir zamanlar, sokak lambalarıyla aydınlanan gecelerde,
Aşkın büyülü notalarıyla çalınır, gönlümün tellerinde.
Şimdi ise, karanlık bir labirentte dolanır yalnızlığım,
Gölgesiz günlerin altında, solmuş bir gül dalı gibiyim.

Hatırlıyorum, gözlerinin derinliklerinde kaybolduğum anları,
Sanki tüm evren, seninle başlar, seninle son bulurdu.
Şimdi ise, aynalara baktığımda, yabancı bir yüz görürüm,
Gülüşlerim bile, bir zamanlar bildiğim melodileri vermiyor.

Yağmur yağıyor penceremin camına, hüzünlü bir nağmeyle,
Her damla, dökülen bir hatıra, silinmeyen bir iz bırakıyor.
Sokaklar, eskisi gibi değil, kalabalık içinde yalnızım,
Sessiz çığlıklarım, rüzgarda kaybolup gidiyor.

Ellerin, tenimin sıcaklığını özlüyorum,
Sesin, kulaklarımda yankılanan bir melodi gibi.
Ama zaman, acımasızca akıp gidiyor,
Ve ben, bu bekleyişte, yavaş yavaş tükeniyorum.

Bir zamanlar, hayallerimizle süslediğimiz yarınlara,
Şimdi ise, buruk bir tebessümle bakıyorum.
Belki de, aşkın ömrü, bir mevsimlik bir çiçek kadar kısadır,
Ve biz, solmaya mahkûmuz, bu dünyada.