Gölgelerden Güneşe

Bir sabah kalkacağız kardeşim,
gölgeler dağılmış olacak sokaklardan.
Işık, alnımıza kadar inecek -
yıkanmış, tertemiz bir umut gibi.

Şimdi daha gece,
ama biliyorum:
Her düş, biraz da geleceğin provasıdır.
Her yoksulun uykusunda
bir güneş büyütülür sessizce.

Bir kadın, sabahın dördünde kalkar,
elleri sabun kokar, yüreği demir.
O da biliyor -
bir çocuğun kahkahası,
bir ülkenin en büyük devrimidir.

Bir işçi, gölgesini alır yanına,
vagonlara taşır, presin altına,
ama bil ki, o gölge bile direnir
her darbenin, her susturulmuş sesin içinde.

Gök gri olabilir,
ama kalplerin altında bir kor yanar.
O kor, insanın inancıdır:
Ekmek gibi sade,
özgürlük gibi sıcak.

Bir gün,
herkesin gölgesi aynı uzunlukta olacak.
Hiç kimse kimsenin önünde eğilmeyecek.
Ve düşler,
birer gerçeğe dönüşecek -
yavaş yavaş, inatla,
bir çocuğun “yarın” demesi kadar berrak.

O zaman,
ellerimizi birbirine vereceğiz:
İşçiyle şair,
kadınla rüzgâr,
çocukla bayrak.

Gökyüzü mavi olacak,
ama bu defa gerçekten.

Ve ben o gün sana yazacağım, kardeşim:
“Bak,” diyeceğim,
“Gölgeler bitti,
artık hepimiz ışığın halkıyız.”