Golgede kalan dugun

Gölgede Kalan Düğün”

Bir gün düğünler kurulacaktı,
halaylar çekilecekti,
davullar göğsümüzde çarpan kalpler gibi vuracaktı.
Beyaz duvağın, sabah güneşinin alnına düşecekti,
herkes senin gözlerinde yeni bir hayat görecekti.

Baban, kırmızı kemeri beline bağlayacak,
ellerinden öptürüp gururunu yutacaktı.
bir ömrü sana teslim edecekti.
O an,
salondaki bütün ışıklar değil,
senin yüzün aydınlatacaktı herkesi.

Hayallerimiz vardı
duvarlarına mavi perdeler astığımız bir ev,
penceresinden gökyüzü değil,
bizim çocukluğumuzun masalları süzülecekti.

İkide çocuğumuz olacaktı,
biri senin gülüşünden doğacak,
diğeri benim suskunluğumda büyüyecekti.
Biri koşarken ayağına takılacak halılar,
ötekinin düşürdüğü oyuncakları
biz beraber kaldıracaktık yerden.

Sen mutfaktan seslenecektin:
“Çayı demledim, hadi gel!”
Ben televizyonu kapatacak,
odanın içini sadece senin sesinle dolduracaktım.

Küçük şeylerdi mutluluk,
ama bizim için kocaman bir dünya demekti.

Ama olmadı…

Ne halay kuruldu, ne duvak örüldü.
Ne mavi perdeler asıldı,
ne çocuk kahkahaları düştü o duvarlara.
Ne baban gururla kızını teslim etti,
ne de ben ellerinden tutup geleceğe yürüyebildim.

Bizim düğünümüz,
karanlık bir defterin kenarında yarım kaldı.
Ne türküler söylendi,
ne davullar çaldı.
Sadece yarım bırakılmış bir şarkı gibi sustu zaman.

Ve ben anladım:
Bazı hayaller göğe değil,
toprağa ekiliyormuş.
Bazı düğünler salonda değil,
gölgenin içinde kuruluyormuş.

Bizim çocuklarımız hiç doğmadı,
ama isimleri hâlâ dudaklarımda saklı.
Bizim evimiz hiç yapılmadı,
ama anahtarı hâlâ cebimde taşıyorum.
Bizim soframız hiç kurulmadı,
ama boş tabakları hâlâ rüyalarımda duruyor.

Ve öğrendim ki
bazı hikâyelerin sonu
“bir ömür boyu mutlulukla” bitmiyor.
Bizimkisi,
gözyaşının içinde saklı,
gömülmüş bir masal oldu.