Gölge Geldi, Geceden Kaçmıştı Belli

Az önce gölge geldi yanıma
Bilinmedik gerçeklerden bahsediyor
Görsen şaşarsın, sanki geceden kaçıp gelmiş
Oturdu şöyle, benim elimde bir yudum acı
Yutmak üzereydim o acıyı, elimden tuttu…

Gölge gelmişti az önce
Ve görsen, ne garip!
Sanki kara gecelerin hırsızı
Ve öyle ki talihsiz;
İlk geceden ay doğmuş kara bahtına…

Derdi ağır, belli!
Ben oturuyordum ve bir yudum acıydı avuçlarımdaki
Üstelik gelirken kapıyı da çalmadı…

Destursuz oturdu, biraz yorgundu,
Ve belli çok dertli!
Görebildiğim kadar geceden kaçmış, bir hayla!
Konuş dedim sonra, anlat ne oldu diye?
Sustu, yorgundu ve sessiz…

Elleriyle anlatmak istedi,
Olmadı.
Sonra gözleri, kaşları ve bir bütün yüzüyle!
Ama ben göremedim,
Karaydı, gölgeydi,
Üstelik gecedendi…

Yanıma geldi, dedim ya!
Ben gördüm onu…
Güneşin altında uzunca oturmuştum ben,
Sonra güneş boynunu bükünce, birden o çıka geldi!
Hava da sıcaktı,
Hafif bir rüzgâr olsaydı keşke…

Geldi çömeldi, oturdu
Nedense konuşmuyordu,
Anlatacaktım ona,
Onun dertleri daha yoğun geldi…
Sustum,
Gölgeydi, bendim ve bir de boynunu büken güneş…
Vakit geceden ayrılmıştı sanki!

Susmuş, konuşmuyordu gölge
Şimdi git, gece gel dedim!
Dinliyordu beni, anladı ama gitmedi
Korktu galiba, geceden kaçmıştı belli!

Gölgeme baktım, sonra onun gölgesine
Garip, anlayamadım.
Gölgesini almamıştı yanına!
Ve üstelik güneş batmamış ve hava kararmamıştı üstelik…

Ben, gölge bir de benim gölgem oturuyorduk
Göremedim onun gölgesini, yüzünü de seçemiyordum
Sesime de yanıt vermiyor, bakıyordu öylece…
Sonra neden,
Anladım ki karanlıktan korkuyordu ve kaçmıştı geceden…

Kaçarken gölgesini alamamıştı yanına,
Aceleden, unutmuş belli!
Baktım, üzüldüm sonra
Onun derdi benimkinden ağır,
Sustum sonra, gölgeyi dinledim…

Anlamıştım, gölge geceden kaçmış ve aceleden
Yanına almayı unutmuştu kendisini,
Oturduk öylece, çok zaman geçti
Güneş batmak üzereydi
Kararmaya yüz tutmuş hava,
Gece basmak üzereydi üstelik…

Dönüp baktım gölgeye
Gitmiş, kaçmıştı!
Ben güneşin batışını seyrederken…

Derdi ağırdı,
Ben anlatacaktım, vazgeçmiştim sonra!
Geceden kaçmıştı aceleden, yalnız gelmişti, bir tek kendiydi…
Karanlık çökmeden, gece basmadan kaçmıştı!
Sanırım gene bendim yalnız kalan
Ve sanırım, elimdeki acıyı da çalıp gitmişti…