Gölge Şiiri - Neşe Yaşın

Zaman siler
uzaklaşan bir gemidir anılar

Fırtına deprem ve kasırga
hepsini aşar küçük kızlar

Sokaklar da bir evdir
belki de daha kardeş yabancılar

En doğrusunu
yürek söyler
babalar gidince
kendi gölgesini görür çocuklar

Sen ki asla bağışlamazdın
işlemediğimiz suçları bile
senin yazdığın kader defterine
uymadım
kendimi seçtim

-Yaşken eğdin
nasıl da nasıl da acıttın dallarımı-

Yine de korkuyorum
ölürsün diye bir gün
kırılmış, ufalanmış kızcığın
büyüyor ve yaşlanıyor babalar.

GİDİYORUM
Başlangıç nerededir?
ölüm gemisine binerken
uzak öyle uzak ki ilk evim
bir gizle düğümlü yol

Nereye gideceğim
her hedef çarpınca kanatır beni
her şehir içimin şehri
her kucak önce sarar üşütür sonra

Yokluğun sesi
dalgalarla gelir çoğalıp
minik taşlarla konuşur
(Bu içime denizi sığdırmaya
çalışmak gibidir)

Hep işittim söylenmeyeni
o yüzden kederliyim
bakışlarım acır

Yine de yola çıktım
başkalarının acılarına düştüm
sözlerin çarpıştığı o meydanda
kendi anlamlarımla yandım

Sözlerin ve görüntülerin ardında
işaretlerin büyülü kuyusu
Ah derin bir acıyla uğuldar

Öyle kırdın öyle kırdın ki beni
çaresi yok
gidiyorum işte

Ama nereye?