Gökyüzünü Yakanlar Şiiri - Mehmet Cıngır

Yürürken parlak yıldızların üstünde sessiz,
Sıktılar boğazımı, bıraktılar nefessiz.
Çiçeklere can verirken bahçemde ışığım,
Bilmem neden kesti nefesimi sarmaşığım.
Bir sevgilinin adıdır benim adım, lafta,
Astılar boynuma bir kara ferman,bir yafta.
Akarken sularım aşkla kutsal denizlere
Adım neden katil sineklerle aynı safta?

Okunmakta adım şimdilerde kafdağında,
Çakallar yuva yapmış aslanın yatağında.
Ey yaz,ey sonbahar neden kırmızı ellerin!
Dikeni mi battı ellerine o güllerin.
Ey çiçekler,şu kahır yüklü bahçeyi görün!
Görün de şu yanılgının yüzüne tükürün.
Ey rüzgârlar, o kara gecede yağan hüznü
Alın da ufukların ötesine götürün.

Yükselerek arşa-ı âlaya değdi âhım,
Tipi dokundu yüreğime, neydi günahım?
Çöktü mülkün temeli,koktu yüreğimde tuz,
Bir temmuz gecesi vatana kurban olmuşuz.
Biz sonbahar mağdurları balkondan bakanlar
Boğacaktır sizi bir gün gözlerden akanlar.
Sonsuza kadar vatana hasret kalacaktır,
Cellada mezar olsa gökyüzünü yakanlar.