Gökyüzü ile dertleştim Şiiri - Serpil Koçar

Gökyüzüyle Dertleştim

Bu gece gökyüzüyle dertleştim uzun uzun,
Yıldızlara anlattım yüreğimdeki acıları.
Ay’ı ise şahit tuttum canımı yakanlara,
Gözümden usulca süzülen yaşları kendim sildim.
Gerçek sevgi var mı diye sorguladım kendimce,
Hep mi sahteydi “seni seviyorum” deyip de çekip gidenler?

Birden gök gürledi sanki cevap vermek istercesine.
Tekrar sordum ruhuma: “Neden bu kadar acıyor?”
Gökyüzü ağlamaya başladı benimle beraber.
Ben bağıra bağıra ağlamak istiyordum;
Gökyüzü, şimşekleriyle benim yerime bağırdı sanki.
Yağan yağmur yüreğimi yıkıyordu adeta,
Geçmişin izlerini yok etmek istercesine yağıyordu.

Ne tuhaf, değil mi? Kimse seni anlamıyor;
Hatta anlıyor gibi yapıp, oysaki sesini bile duymuyorlar.
Rabbim ise her daim benimle, bizimle... Çok şükür.
Gökyüzü ise karşılık verdi yüreğimdeki acılara.
Ben anlattım, o dinledi; ben ağladım, gökyüzü ağladı.
Boğazımda düğümlenen kelimeler döküldüler birer birer.
Elbet geçecek bu acılar, yüreğimin yangınları;
Nasıl geçtiğini benden başka kimse bilmeyecek.
Bir gökyüzü, bir de gözyaşlarımla yazdığım şiirlerimde
Kalacak sitemli haykırışlarım ve yüreğimin yangınları.

Biliyor musun, gökyüzü, artık susmayı öğrendim.
Her damlada biraz daha büyüyor sabrım.
Artık acıya da alıştım sessizliği sevmeyi,
Kırıldıkça yeniden doğmayı öğrendim.
Ve anladım; bazen kaybolmak gerek kendini bulmak için.

Şimdi ne gözyaşım utandırır beni
Ne de geçmişte bıraktıklarım.
Çünkü her yara bana kendimi öğretti,
Her fırtına kalemime yeni bir şiir kattı.
Ben artık acılarım kadar güçlü,
Ve dualarım kadar huzurluyum.