Göksu Şiiri - Kaan Gülsatan

Olması insanın memleketinin aşık olduğu yer, doğduğu değil.

Titriyor ellerim, gezerken saçlarında,
Vuruyor yüreğim, karaciğerim metastazda,
Sen bana bakarken parlayan gözlerle,
Saç tıraşım kelliğin inkar aşamasında.

Kelebeklerin midemizde seviştiği hayaline kapıldığımız güzel anlar vardır.

Bir kasa ceviz varmış önümde
Birbirine vurarak kırıyormuşum cevizleri,
Son bir ceviz kalmış kasada.
Neresinden baksam sana benziyor.

Tut ki ortasındayız Mayıs’ın,
Gözlerin gözlerime değiyor,
Ellerin ellerime dokunuyor, Ürkek bir kuşun avucumdan yediği ekmek kırıntısı gibi.

Sen bir cevap beklerken umarsız gözlerime bakarak,
İç konuşmalarımın sesi de tonlaması da değişti.
Sen işaret diliyle konuşan kadın,
Ben gözleri görmeyen bir adam.

Binseydik olmaz mıydı yeniden,
Limanında sevda yüklü gemilere Taşucu’nda.
Sen yoksan sularında göksuyun,
Bu gemi deniz sakinken bocalar.

Darılsan bana, aramızdaki duvarı senin sevdiğin renge boyarım.

Sözgelimi bir ötenazi
Tek varoşça kusuru sevmekti yüreğimin.
Oysa bir ben vardım
Tırnaklarını yaptırmayan, içerinde cemiyetin.

Dün de işte böyle senin gönlünden koptu, kalktın bir öpücük verdin ve bütün gece huzurla, onunla uyudun. Bugün de kalktın onu huzursuzca gönlünden kopardın ve garibimin gönlünde ne varsa hepsini kucağına aldın. Yapamıyorum arkadaş! Bir aşkı bile yaşatamıyorum, bilmiyorum ki seni yaşatabilir miyim? Efendim, ne? Sen de mi su istiyorsun? İşin kötüsü de bu ya arkadaş. Ben artık kimseye kendimi veremiyorum. Ne kadar istesem de yapamıyorum.

Yanımda sen varsın,
Termosumuz hala sıcak,
Zaten birazdan güneş de doğacak!

Otobüsün önünde sarıldın sevdiğine,
O da sana.
Muavin ve şoför hep bir ağızdan bağırdı,
“Ankara yolcusu kalmasın”
Ulan bu ne kurtlu şoförmüş be!
Sanki hayatı boyunca beni Ankara’ya götürmeyi beklemiş.