Hipodinamik Şiiri - Kaan Gülsatan

Görmemesi insanın, yanıbaşındaki doğruları; inanmaktayken yüreğinin ortasındaki yalanlara.

Bir oğlan yavrusu,
gözleri çakırca,
bakışları kapkara
ve dahi hissedemiyor bile sevgiyi,
işaret ediyorlar anlamıyor.
gösterseler görmüyor.
Sadece duyuyor, işine geleni, duymak istediğini.
Yamuk, kafasının duruşu gibi.

Gecenin bir yarısı,
geçmiş benden güzel yüzün, dönemiyorum.
Tuhaf tuhaf konuşuluyor,
içinden işime gelen kelimeleri ayıklıyorum cımbızımla.

Renklere karşıt bir şey var bu havada,
günden güne huzursuz eden, insanı.
Seyredurup Taşucu Limanı'ndan gemileri,
bakakalıyorsun gecenin renksizliğine, karanlığına.
Sanki hiç sevişmemiş gibi o limanda,
hiç tutmamış gibi sevdiğinin elini.

Elimde;
Kristal bardağım, metabolik asidozda,
Vuruyor yüreğim, aşkın hipodinamik fazında.
Bir gün daha görmez miyiz derken içten içe,
Bu karanlığın dar boğazında, liman ağzında.

Sevgilim sevmek seni;
karanlığa bakar gibi, kumsalda sevişmek gibi,
açılan yaraları umursamazcasına,
derin; inceden inceye, kanatırcasına.

Bense baktım sana hep; görmek istediğimce,
İstemezcesine...