Gökkuşağının Kül Renginden

İhtilal büyütmeye hazır bir gecenin

Sabahında çözülmüş kirpiklerim.

Hüzün kokan bir güldü annem

Taşıdığı yükü Eylül'e teslim etmesi bu yüzdendi.
Ayaklarına koyduğu yastıkta sallayarak uyuturdu.
Elleriyle başımı okşaması,

Bir güvercinin kanatlarıyla yavrusunu örtüp

Uyutması gibiydi. 


Sandığım kadar mavi değildi düşler,
Bozkır havası yoktu
Güneş ve Ay,
Avuçlarımda gökkuşağı yoktu,
Kül rengindeydi herşey
Ensendeki çiçeğin kokusu yoktu
Hislerimi taşıyacak ruhun yoktu.
Ankara’nın buz kırağı akşamlarında
Bir baykuş düşüncesinden gelen
Mısralar dökülürdü düşlerimden. 

Güneşin koyu rengine dönerdim
Çayımın demli olması bundandı belki
Hüzün damıtan kalemimden

Sonra acılarımı haber veriyordu kanayan yanlarım...
Kanayan yanlarım,

İçimde koşan küheylanları dizginliyordu.
Aşkı öğretmeye çalışıyordu ensende açan çiçekler

Yarı hüzün,
yarı sevinç haykırışları öğretiyordu,

Böyle olmalı diyordu!

Öğrettiği aşkın
 mazi kadar yaşayacağını bilmiyordu
Oysa ben,
Dünyanın bütün annelerini sevdiğim

Ve ülkemin bütün kızlarına aşık olduğum gün
Vatan evladı olduğumu anladım!

Ensendeki çiçekler bir bir solarken
Kabullen ve mazide yaşa diyordu 

'Bu böyle olmalı' diyordu.
Mazide kalan herşeyi,
Kurşunla kaplı yüreğimin namlusuna sürerken
Acılarımı haber veriyordu vurulan yanlarım.

Vurulan yanlarım,
İçimde oynayan çocuğun dizlerini kanatıyordu

Bir daha görmeyeceğim hissiydi,
Boş duvarlara bakarak gözlerimi kaçırmam
Kapılar kapanırken ardımdan,
İçindeki çocuk:
“Bozkır’da görüşürüz” diyordu
Dışındaki ihanet:
“Bu son veda, kapatıyoruz” diyordu

Mazi ayrılıyordu gelecekten,
Acılar, hüzünler, haykırışlar
ayrılıyordu birbirinden
Dal uçlarındaki kırağı
Dizlerimdeki derman
ayrılıyordu birbirinden
Yıkılan yıkılıyor, ölenin ruhu
ayrılıyordu bedeninden

Yıkılan yıkıldı , ölen öldü
Mezar kazıldı tabut kuruldu
Baykuş pençesinden vuruldu
Söz bitti Güneş ne yapar Ay’sız
Yalnızlığın esiriydi vatan evlatsız
Gökkuşağının asıl rengi küldü
İçimdeki çocuk rahmine gömüldü!
Yıkılan yıkıldı, ölen öldü!