Göğün Altında Kalan Çocuklar

Uğultusu dindi koca çınarın,
Dağıldı gövdesinden düşen son yaprak,
Tozlu, terk edilmiş bir sokakta,
Güneşin altına gömüldü çocuk kahkahaları,
Bir mavi uçurtma kaldı gökyüzünde,
Yarı yolda takıldı bir patlamanın yankısına.

Bir annenin dizlerinden dökülen ağıtlar,
Bir sokağın köşesinden süzülen toprak kokusu,
Ve bir el, hâlâ sıcak, hâlâ küçük,
Öylece uzanmış, sanki masum bir rüya görüyor,
O rüyada ne kan var, ne duman,
Sadece aydınlık, sadece mavi bir deniz belki.

Toprak suya kavuşmadan kanla bulandı,
Kardeşinin boş kalan salıncağına bakan gözlerde,
İçinde kaybolmuş binbir soruyla çocuk kalbi,
Sığınaklarda saklanan son umutlar bile kurşunlara dizildi,
Bomba sesiyle açılan gözler bir daha kapanmadı,
Bedenler küçüktü, ama sessizlik devasa.

Bazen bir oyuncak araba, bazen bir defter kapağı,
Kanla yazılmış notlar gibi kalır ardında,
Her harf, her çizgi bir yaşamın yarım kalmış destanı,
Göğün ortasında yarım bir güneş,
Yere düşen bir yıldız kadar uzak artık.

Bir annenin bakışlarında kayboldu geçmiş,
Sözcükler eksik, boğuk, sessiz bir çığlık gibi,
Bir babanın elleri, boş kalan elleri,
Hangi taşı kaldırsa çocukluğuna rastlayacak gibi,
Ama taşlar bile ağır gelir artık bu toprakta.

Gece çöktü, karanlık yorgan misali sardı kenti,
Ama çocuklar artık uykusuz, sessiz, ölümsüz,
Göğün altında kalan son çocuk,
Rüzgarla gelen uğultuyu duyduğunda,
Bir daha hiç bir ses yükselmedi.

Savaşın bitmeyen çarkında kayboldu hayat,
Bir fısıltı kaldı geriye: "Neden?",
Ama cevaplar uzak, silik, ulaşılamaz.
Bir çocuk düşerken yıldızlar bir bir söndü,
Artık göğün altında ne kahkaha var ne oyun,
Sadece gri bir sessizlik.