Bir ukde-şehir var içimde,
hiç çizilmemiş haritalarda soluk bir iz,
ne tam bir yıkıntı,
ne de baştan yazılmış bir doğum hikâyesi.
Orada
geceyle gündüz birbirini tanımaz,
ve rüyalar — unuta unuta yürür üstümüzden,
ıssız bir aykendisi bırakır geriye:
sadece geceleri parlayan bir iç mekân.
Sen o şehrin en sessiz kavşağıydın.
Üzerinden geçmedi kimse,
ama herkesin içinde az biraz sen vardın—
adını bilmeden yaşanan bir öyküydün belki.
Kelimelerim bazen düşkıran olur:
ne söylesem eksik kalır,
çünkü bazı duygular sukûnettehammül ister—
o da yalnız en derin suskunlukla yankılanır.
Kendime anlattığım masallarda
hep bir sençizgi eksik,
çünkü adını yazamadığım tek kelimesin
bu eksik alfabenin.
Belki de her kalp
bir zamzamtıkırtı taşır içinde—
anlamı olmayan, ama hissi tarifsiz sesler gibi.
Ve biz, anlamı olmayan duygulara
en çok kendimizi adarız.
Şiir biter mi?
Hayır. Sadece kalır.
Bir boşlukta, göğsümde,
ukde-şehirde—
seninle birlikte susar.
Kayıt Tarihi : 8.4.2025 21:12:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!