Göçtü Bütün Kervanlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Göçtü yükleri benim olan bütün kervanlar,
Uykuda kaldı ellerim.

Sakladığın karanfilleri aldım bu sabah,
Bir rüyada uyurken, başka bir rüyada ayandım.
Bekleyerek özümü sakinleştiren buğunu,
Yakarırdın yeşil elma yerken.
Kazandım yakarışını,
Uladım yerküreden geçişime.

Bana uygun düşmeyen sezonların ızdırabından,
Bir beygirle firar ederken, sual ederdim neydi bana münasip olan yerküre.
Neydi yazgımı giyinmek, iplik iplik,
Saçlarımı, bir ıhlamur ormanına karıştırmayı tecrübe ederken.
Benzer doğruyu ve vebali taksim eden, kuşkusuz saçlarımın ümidi,
Değince suratına, bir tutam yaşlanmış sevi.
Denizlerin sihriyle kilitlenmiş güzergahlar,
Deli kelebeğin hatasını kovalarken.
Bu asrın dalgın suçunu sual ederdi kanatların,
Yaşam tükenmez, kelebek yanar, düşerdi kanat.
Pencereye çizilmiş evlatların tükenmezdi papatyaları,
Aralıksız devrim bir şeylere dönüşmez.

Büyük aynalarda, büyük suallerle karşılaştım,
Sağ olmak inan ki bir ateşe kapılmakmış,
Göçtü yükleri benim olan bütün kervanlar.