Göçmenler Şiiri - Cafer Yurtsever

Badem gözlü evlatlarım
dağlardan ötedir öne eğilmezlerin düşleri
her göçmenin bir göçmen kuşu olmalı omzunda
alıngan ve dal kımıldasa üşüyen,
hüzünlü yüze ağlayan.

O göçmenlerden yığınla var cebimde,
bir anahtarlıkta petek gözlü, tok sözlü duruşları
ve teneke kapılı ahşap bir kulübeden çıkarken ki
ihtişam ve sırçalıktan uzak halleri ve badireler atlarken
geride bıraktıkları sevda türküleriyle.

Bu türkülerden çok demet yaptım
dile kolay gelen de var, gelmeyen de
nasılsa aşinayız kedere ve betere atara,
katara ve batara.

Kar kış ve badem gözlü evlatlarım,
tarumar oldum beşikten çıkalı beri,
elimde bir fener dolanırım, sevda mı ararım bela mı
ayıptır söylemesi bir ömür geçti, hala giderim;
hangi yana baksam bir kervan; biri Şam’a, diğer Halep’e,
elim ayağım tutmaz kavuşamam.

Bu kavuşmamalardan çok var yüreğimde
gün batımı söğüt dalından atların son nefesi demektir bizde
ardından bakır tastaki suya düşmesi yüzleri kadınların
gizlice yeşil sabun kokması saçların.

Bu yeşil sabun kokan saçları demet salkım saklarım hala
sabun koksa da asıl kokan benim yüreğim, benim ahtım
ne çok kırgın, ne de çok yangın,
sadece benim gizlim.

Bu gizlerden çok var gözlerimde, her akşam ve her gündüz
tutarım ellerinden, okşarım saçlarından.

Köşeler yolumuza çıktığında solumda duracaksın
ellerin elimde olmalı; gözlerinde tespih parıltısı,
söylemeye çekindiğin laf dilinde olsun, ama önce ben
başlayacağım anlatmaya bir göçer gibi
omzumda bir göçmen kuşu, ben suskun,
o suskun.

İstanbul, 2001