Bir insanı sevmenin bir sınırı olmalı
Sonsuzluk kadar sevgi o hep senin kalmalı
Paylaşmak öyle zordur canın gibi severken
Onsuz geçen günlerde sevgiyi yudumlarken
Platonik olsada aşkı yaşamak güzel
Küçücük bir odada
Sıkışıp kalmıştı kocaman adam
Bedeni dar geliyordu
Kendi gibi kocaman
Duygu yüklü yüreğine
Aradığını bulamamıştı
Ben seni hiç unutmadım ki
Tüm coşkunluğumla
Mevsimlerin birbirini takip etmesi gibi
Güneşin doğuşu ve batışındaki gerçek gibi
Hep sevdim seni
Gençliğimde yaşamadım
Böyesine bir sevgiyi özümseyerek
Tatmadım bir zerresini
Düşüncelerde bile
Bu yaşta kavak yelleri esiyor
Başımda gülümseyerek
CAN DOST
Hüzünlü hüzünlü bakma
Dünyanın tüm yükü mü
Sanki omuzlarında
Öyle durma bakamam
İçim acıyor dayanamam
Şiir sokağında tanıştık
Paylaşım caddesinde yürüdük
Yüreğimizi koyduk ortaya
Dostluk adına ne varsa
Konuşmadan anlaştık çoğu zaman
Yaşam boyunca
Herşeyi yıkamayı öğrettiler de
Neden ruhlarımızı
Sevgiyle yıkamayı
Öğretmediler
Kirli ruhlara makyaj yaparak
Biliyor musun can
Seninle sohbet
Sıcak bir yaz günü
Bir bardak soğuk su
İçmek gibi
Seninle paylaşmak
Mutsuzluğu öldürdüm bugün
Suçlumuyum? Hayır değilim
Sadece mutsuzluk katili oldum
Acı günlerin, yaşanmamışlıkların adına
Siyahlı beyazlı yaşantı devrini kapadım
Bütün bira şielerinde seni buluyorum
Ben, içince gerçek ben oluyor
Benliğimi buluyorum diyorsun
En güzeli de seni çok ama çok seviyorum
Sen benim yaşama sevincimsin diyorsun ya
Bu cümleyi özleyince
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!