Gitti Şiiri - Yusuf Aldemir

Sonbahar akşamında kırılmıştı umut dolu dallarım.
Şimdi hangi mevsimden yüz bulup da yaşasın sol yanım?
Umarsız bir halim kaldı bir de aşağılık birkaç zaafım,
Ağarmaktan yorulmuştu bu yüzden dökülüyordu saçlarım.

Ellerimi geçtim, mürekkep dahi sigara kokardı,
Her şey, benim yüzümden benliğini kaybedecek, ramak kaldı.
Uykusuzluğum, kâbuslarımın hiç geçmeyen sancısıydı,
Bazen mutlu olmak, kızarmış gözlerimin uykuya dalmasıydı

Zamanla oynamayı öğrendim korkmuyorum artık,
Uçurtmaya bağlıydı umutları, tozlu raflara kaldırdık,
Adı müzeyyendi, intihar etti, geçmişimizi toprağa sardık,
Bu halimin sebebi belki de oydu, gitti… Gitti… Gitti ne yazık.

Gökyüzünden gelen yağmur taneleri, gülümsüyordu.
Ben yağmur altında ıslandıkça, müzeyyen gülüyor diyordum.
Toprak ana beni bağrına bas diye yalvarıyordum,
Açan çiçekler cevaben, her şeyin bir zamanı var diyordu.
-Metânet