Gitmekle Bitmedi Şiiri - Hüseyin Erdinc

Gitmekle Bitmedi” –

Sevgilim,
Sen gideli çok oldu, takvime bakmıyorum artık,
Zaman seninle akıyordu, şimdi her saniye yitik.
Ne zaman adını ansam, dilim suçüstü yakalanıyor,
Bir suç gibi sevmişim seni; hem gizli, hem derin, hem tarifsiz…

Hatırlıyor musun, şu köşe başındaki simitçiyi?
Sabahları birlikte geç kalırdık, ama gülerek.
Seninle geç kalmak bile güzeldi,
Şimdi zamanında varıyorum her yere… Ama eksik.

O küçük kafenin köşe masasında kalmış sesin,
Garson hâlâ iki kişilik menü getiriyor bana.
“Alışkanlık,” diyor… Bilmiyor ki,
Ben en çok seni alışkanlık sanıp kaybettim aslında.

Seninle tartıştığımız o saçma filmi izledim geçen,
Sen haklıydın…
Filmin sonunda herkes terk ediliyordu.
Ve ben orada, o an,
Gerçek sonun bizim hikâyemiz olduğunu anladım.

Gitmekle bitmedi sevgilim…
Sensizlik her gece çalıyor kapımı,
Ve ben hâlâ sana kapıyı açacak kadar deliyim.
Affet desem, bilmem geç mi kaldım?
Ama bil ki,
Bu mektubu okurken bir damla gözyaşı süzülürse yanaklarına,
İşte o, benim pişmanlığımın suretidir…

Sevgilim,
Sen gittin diye susmadı sokaklar,
Ama benim içimde bir şehir yıkıldı.
Adını andığım her an,
İçimden bir çocuğun sessizce ağladığını duyuyorum.
Seninle büyüyen o masum yanım,
Şimdi her şeyin neden bu kadar eksik olduğunu soruyor bana.

Bir gece ansızın dönersin diye pencere açık kalıyor hâlâ,
Soğuk giriyor, üşüyorum…
Ama ya sen gelirsin de bulamazsan diye,
Hiç kapatamıyorum o pencereyi.

Bir şarkı çalıyor bazen,
Hani şu “birlikte ezberlemiştik” dediğin.
Şimdi ezber bozuldu sevgilim,
Sen yokken, o şarkı bile başka bir dilde gibi.

Senin gülüşünle aydınlanan sabahlardan,
Şimdi yalnızca uyanmak zorunda olduğum günlere kaldım.
İçimden çıkmayan bir şeysin sen,
Sakladığın her cümle hâlâ odamın duvarlarında yankılanıyor.

Ve en çok da…
Sana kızmak istiyorum, ama kıyamıyorum.
Çünkü kırıldığım yerden hâlâ sen çıkıyorsun.
Çünkü gidişinle değil,
Giderken hiçbir şey demeyişinle daha çok kaldın içimde…

Sevgilim,
Ben seni affettim.
Gidişini de, susuşunu da…
Ama en çok da, yokluğuma bu kadar çabuk alışmanı affettim.
Belki de bu mektubu okurken gülümseyeceksin,
“Ne çok sevmiş” diyeceksin içinden,
Ve evet… Ben çok sevmiştim seni.
Ama sen sevildiğini hiç fark etmedin.

Bil ki,
Bir gün her şey normale dönecek.
Yeni insanlar, yeni yüzler olacak hayatında.
Ama bir gün…
Bir sokaktan geçerken,
Kulağına bizim kahkahamız çalınacak.
Ve sen o an anlayacaksın:
Bazı sesler asla silinmez.

Ben burada olacağım.
Ne seni bekliyor olacağım ne de senden kaçıyor.
Sadece senden geçen bir zamanı taşıyor olacağım üzerimde.
Ve inan bana,
En çok da sen kendinden kaçamayacaksın.

Dön istersen…
Ama bilerek, isteyerek, severek dön.
Ben artık yarım kalan hiçbir şeye sarılacak kadar eksik değilim.
Ama yine de,
Bu kalp…
Senin adını hâlâ en güzel yerinde taşıyor.

Gitmekle bitmedi…
Çünkü ben hâlâ seni,
Kalbime bıraktığın yerden seviyorum.
Hüseyin Erdinç