Gidersin Bir Gün Şiiri - Sami Gökay

Aldama sahip olduğun toprağa, taşa,
Sen de gelmişsin bu yaşa.
Bir gün dönersin göçmen kuşa,
Uçar gidersin bir gün.

Dünya bir kafestir kaldığın kadar,
Mal mülk hevestir daldığın kadar.
Gelince ölüm… hepsi bu kadar,
Sen de gidersin bir gün.

Dünyada yarım kalır işlerin,
Son olur bir gün o gülüşlerin.
Eksik kalır emeklerin, sevinçlerin,
Seni de mezara koyarlar bir gün.

Daldığın hayaller kuş olup uçmadan,
Sen de uçar gidersin bir gün.
Sahip olduğunu sandığın toprak,
Sana sahip olur bir gün.

Mecnun olup çöllerde ararsın Leyla’yı,
Coşkun sular gibi akar bulursun deryayı.
Koşma peşinden, bırak artık hülyayı,
Toprak alıp gidecek seni bir gün.

Her gülüşün arkasında bir ah var,
Hesap gününde bir eyvah var.
Kimsenin ettiği yanına kalmaz, kâr…
Sen de toprak olacaksın bir gün.

Kaldı mı açılan güller solmadan?
Ömür denen günler dolmadan…
Ecel gelip seni bulmadan,
Sen de anlayacaksın bir gün.

Biçilmiş herkese bir ömür,
Odun yanmaz ise olur mu kömür?
Ölmez ise görür gözler…
Sen de solacaksın bir gün.

Odun yanar da kül olmaz mı?
İnsan yanar da kul olmaz mı?
Açan güllerin solmaz mı?
Sen de solacaksın bir gün.

Gülü sevene ver,
Değerini bilene ver.
Sonsuzluk sırrına er,
Sen de bileceksin bir gün.

Uzatırım elimi sana,
Bir daha gelmem cihana.
Bir o yana, bir bu yana sallanma…
Sen de öleceksin bir gün.

“Mazlumun ahı, devir şahı” demişler;
Ne altınlar, ne gümüşler…
Ne eyvahlar, ne serzenişler…
Kurtarmaz, sen de öleceksin bir gün.

Kurumuş yaprak düşer dalından,
Kimse anlamaz yoksulun halinden.
Bülbül de ayrılır gülünden…
Sen de ayrılıp gideceksin bir gün.

Ne kadar ağladı bilmem bu yaşlı gözler,
Yeter mi söylediğim sözler?
İşte, toprak da seni özler…
Sen de öleceksin bir gün.