Gidersen Kaldığım Şiiri - Kağan İşçen

kurşun kalemli kaşların
ama silinmiyor çizgileri
gözlerinin üstünde iki hayat
tutuyor ellerimden
gitme
düşmek istemiyorum
gözlerinden başka bir sonsuzluğa
gidersen
kaldığım her yer sokaklaşır
üşengeç kediler bile ağlar bilemezsin sen
kirli kahve renginde bir çay içerim
masa örtüleri kirlenmiş bir kahvehanede
arkamdan kimse bakmaz o an
çıkar hep yeniden başladığıma 'yine' başlarım
kimliksiz macerama
seni aramaktı kimliğim
seni sevmekse şimdilerdenin ana teması
ve seni anmak olsun istemiyorum
hiçbir kaçışımın şüpheli sonunun adı

bir kızım var
hızlı ve kıvırcık lakaplı
mahzun duruşlu
ve bu kentin tüm serçeleri üşüdüğünde
sokaklarda gülmeye başlarız
kızımla ben
o gedik dişli mahzun
ben ayrılık halli
mağrur
ama sevmek eylemiyle taptaze
gidersen...
işporta gömleğime sinmez kokusu
bir daha belki...
mahalle dostluklarının...

ve ben cesur değilim senin kadar
hiçbir denize dönemem sırtımı
iyimserce bağışlayamam bakışlarımı
elbette ki denize...
deniz seninle tamamlanır
ben seninle tanımlanırım...