Hiç aydınlanmayacak ufukları beklemekle geçiyor hayat,
ve daha doğmadan kararan güneşlerin matemini tutarak.
Sabrında umudu kalmadı, onunda sabrı taştı, sürekli bekleme telaşından.
Bazen kalmakta gitmekte insanın kendi elinde olmuyor.
Git deyince gitmek, kal deyince kalmak zorunda kalıyorsun,
hesap soramadan olduğun yerde.
Çünkü, ya gideceğin yerde, yada kalacağın yerde aslında sana yer yok.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta