Gerekçeli Hayat Şiiri - Suat Gezmiş

GEREKÇELİ HAYAT

saçlarım daha da dağınık şimdi
yatağımdan kalktığım anki gibi karışık
her günü ayağıma doluyorum
güneşi karanlıktan içiyorum artık
anladım.
her şey için bir neden gerekiyormuş
insana
neden tarayacakmışım?
sen yoksun…

kalkmıyor elim, kolum
bir uyuşukluk, bıkkınlık
çiğ bulutlara duman oldum
hazan sarmış dört yanımı
dört yanım sarı
hüzün yürümüş kollarıma
yüreğim harmanından fırtınalar biçer oldum

birbirine girmiş bıyığım sakalım
traş olmak için
yok ki bir nedenim
gelmiyor içimden aynaya bakmak
yüzümü görmek dahi istemiyorum
sen yoksun…

küskünüm, ağlamaklı duruşum
ha yıkıldı ha yıkılacak dudaklarım
duvardaki resimler kadar soğuk
üşümüş cam bakışlarım
her kurduğum cümle
biliyorum acıtacak yüreğimi
duyduğum her ses
-kendi sesim bile-
hatırlatacak seni
yok ki bir nedenim
neden konuşacakmışım?
sen yoksun

her şey için bir neden gerekiyormuş
insana
anladım.
yemek, içmek, yürümek
ve gülmek …

neden gülecekmişim?
sen yoksun…