Yüreğine Sığınmak Şiiri - Serpil Koçar

Yüreğine Sığınmak

Ben her çaresiz kaldığımda yüreğine sığınırdım
Dertlerimi, kederimi unuttuğum tek yer senin yüreğindi
Ne çok severdim dizlerinde hayaller kurmayı
Sen saçlarımı okşarken, ruhum gözlerinde dinlenirdi

Yeryüzünde kimse kalmazdı sanki biz yan yanayken
Avuçlarını koklardım saatlerce; cennetim olurdu kokun
Huzuru bulurdum sesinin tınısında, dalardım hayallere
Unuturdum tüm dünyayı, sen yanımdayken

Bak, bir çay demledim sana, karanfil kokulu
Çok seversin bilirim sevdiğim
Biraz sohbet eder, biraz da şiirler okurduk birbirimize
Sana şiirler okurken “papatyam” diye severdin sen beni

Ben senin papatyan, sen de benim petrikor kokulu yarimdin
Bırakıp gittin de, söyle mutlu musun şimdi?
Değdi mi gerçekten bunca yaşanmışlığa?
Yok sayıp terk edip gittiğine… Değdi mi, zalim, değdi mi?

Sildin mi hafızandan bütün anılarımızı?
Unuttun mu? Gerçekten kokumu unuttun mu?
Geceleri uyuyor musun, vicdanın rahat mı?
Gözlerin hiç mi dolmuyor şarkımızı duyduğunda?
Değdi mi gerçekten? Değdi mi gittiğine?

Yine de yüreğimde bir umut saklı,
Belki bir gün dönersin diye bekleyen.
Sana kırgın, sana küskün yanlarım var,
Ama en çok da hâlâ seni seven…