Gelmiş Şiiri - Nihal Mirdoğan

Ateş-i âşka düşmüş ; 'Beterim !' diyor zahir
Közlerden tekrar ,düşe kalka sönmeye gelmiş
Leylâ'ya ulaşmak çün alev ,ataş ve'sair
Od'dan kenâre düşüp, hâr'lar sunmaya gelmiş

İster vaktin nakdînde,ister ömrün nakdînde
Öylesine tükenmiş ,bunca efgân vaktinde
Dilindeki meczupca kelâmların akdinde
Bir karanu gecede susup,sinmeye gelmiş

Hicranın her nâmesi perişanlık içinde
Yalnızlığı örüyor karanlığın saçında
Feleğin sofrasında,vaktin bilmem kaçında
Meşk şerbetinden yudum yudum kanmaya gelmiş

Amma lâkin, her hilâl kaşı mihmân eyleyip
Bir de,her mihmânla seyr-i gülistân eyleyip
Gelmiş !..' Bergüzârın var bende' diye söyleyip
Elin, zülfü teliyle, yâre dönmeye gelmiş

Ey divâne ! Ammâ bu, dil efkârı unutma
Yürek ağrısındaki, o vakarı unutma
Dil ü can sabrındaki kaç tekrarı unutma
Yâr kadrini bilmeyen, ne öğrenmeye gelmiş ?

Gayrı, adet bu mudur, böyle olur mu yârlık ?
Yaradılışda bile 'AŞK'la yoğrulur varlık
Aşka kâbil dillerde terennüme karşılık
Şen bülbüller bak nasıl güle konmaya gelmiş?

Lâkin,estek köstek aşk,gönülde körse, eğer
Ne çare ki, hisse-i muhabbet darsa, eğer
Hâ ! aşkın bir de hayret makamı varsa eğer
Aşıkın hasta kalbi nice onmaya gelmiş

Velhâsılı,lokmandan şifa niyeti seçtim
Eynini hazırlayıp,mecnun gömleği biçtim
Sözde mecal kalmadı imâyla yazıp geçtim
Gülnihâl de şiirle hem yakınmaya gelmiş
İmdi,vakur tavrını hem takınmaya gelmiş